De assistentiehond Loulou en Deborah Wouters (28) uit Herentals zijn een hecht team!
Haar hond Loulou ruikt wanneer Deborah een plotse suikerdaling krijgt en slaat alarm.
Deborah Wouters leeft met een zeldzame en aangeboren immuundeficiëntie die ze alleen onder controle kan houden met een wekelijkse donorinfuustherapie. Toch zijn er een paar bijwerkingen aan deze donorinfuustherapie. Eén ervan is, dat Deborah onverwachts het bewustzijn kan verliezen. Gelukkig is Loulou, haar Golden Retriever dan in de buurt. Deze assistentiehond ruikt een plotse suikerdaling bij Deborah, en dan is het de taak van Loulou om Deborah te waarschuwen voor aankomende hypo’s.
Het dagelijkse leven
Daarnaast assisteert ze Deborah in het dagelijkse leven met kleine dingen, zoals het helpen met sokken uittrekken, de kast opentrekken, mee winkelen en boodschappen dragen, enzovoort. Kortom de dagelijkse kleine dingen. “Wij zijn altijd bij elkaar en hebben een hechte band, we zorgen 24 uur op 24 voor elkaar. Mijn hond is mijn beschermengel!” zegt Deborah. “Ik heb echt veel morele steun aan Loulou”.
In Herentals kent bijna iedereen Deborah en Loulou
In Herentals kent bijna iedereen Deborah en Loulou. Wanneer ze samen winkelen, worden Deborah en Loulou dikwijls aangesproken. “Het is altijd leuk dat mensen ons aanspreken” zegt Deborah, “ik moet mezelf niet laten hangen omdat ik ziek ben.”
“Omdat ik op elk moment van de dag een suikerval kan krijgen was ik vroeger meer aangewezen op mijn mama, maar met Loulou is mijn leven er helemaal anders gaan uitzien. Door Loulou ben ik op slechtere dagen minder afhankelijk van mijn mama en heb ik voor een stuk mijn zelfstandigheid teruggewonnen.” Deborah woont bij haar alleenstaande mama die nu ook wat meer gerustgesteld is sinds Loulou over Deborah waakt.
Deborah is altijd al ziek geweest zegt haar mama. “Ze kreeg de ene infectie na de andere: long- en blaasontstekingen, klierkoorts, verschillende voedselvergiftigingen en ga zo maar door. Toch niets dat erop wees dat Deborah een aangeboren immuundeficiëntie had.”
In een sukkelstraatje
Deborah volgde een bachelor in de Verpleegkunde aan de hogeschool en wilde een specialisatie spoed volgen. Studeren op zich was geen probleem, maar de stages vielen haar lichamelijk erg zwaar waarna ze in haar tweede jaar aan de hogeschool is ingestort tijdens een van haar stages. Om een lang verhaal kort te maken belandde Deborah in een sukkelstraatje en de infecties volgden elkaar steeds sneller op. Geen enkele dokter vond de oorzaak. Zelfs de mensen rondom haar begonnen te twijfelen of ze wel echt ziek was. Uiteindelijk zijn ze in het Universitair ziekenhuis van Gent erachter gekomen dat Deborah een zeldzame immuundeficiëntie had, een vorm van hypogammaglobulinemia. Haar lichaam kan zich niet verdedigen tegen bepaalde ziekteverwekkers. Er bestaan verschillende types van deze immuniteitsaandoening, maar de vorm die zij heeft, is erg zeldzaam. In heel België zijn er momenteel maar 15 à 16 mensen met dezelfde vorm.”
De behandeling
Volgens de specialist bestaat er slechts één mogelijke behandeling, “een infuustherapie”. Deze therapie bestaat erin dat er via een katheter en een infuuspomp gefilterd donorbloed door de aderen van Deborah wordt gepompt. Dit bloed is afkomstig van Zwitserse donors die onder een zeer strikt regime leven. “Omdat zowel mijn zeldzame aandoening als de infuustherapie niet erkend worden door het RIZIV zou ik jaarlijks 15.000 euro zelf moeten bekostigen. Dit was onbetaalbaar voor mij en slaagde er niet in om de behandeling zelf te financieren. Op vier maanden tijd kreeg ik opnieuw twee zware longontstekingen. Samen met mijn specialist hebben we het aangevochten en nu krijg ik de therapie inmiddels terugbetaald. De katheters, goed voor zo’n 1.000 euro per jaar, moet ik nog zelf betalen.”
De donortherapie
“De donortherapie dien ik zelf toe en ben dan voor drie uur volledig bedlegerig. Het nadeel van de therapie is dat ik er twee à drie dagen erg ziek van ben. Je kan dit best vergelijken als een zware griep. Het is dus kiezen tussen twee à drie dagen per week me slecht voelen of opgenomen worden in het ziekenhuis met allerhande infecties. De laatste tijd kregen dokters in het ziekenhuis de infecties bijna niet meer onder controle met intraveneuze antibiotica. Met de donortherapie heb ik toch een beetje levenskwaliteit. Als bijwerking op de behandeling krijg ik nu nog eens hypoglycemia’s erbovenop. Doordat mijn bloedsuiker plots zakt verlies ik soms het bewustzijn, dat is dan ook de reden dat ik een meldhond (ons Loulou) in huis heb genomen.”
Loulou ruikt wanneer Deborah een plotse suikerdaling krijgt. Op dat moment komt Loulou in actie en gaat ze met haar poot of neus tegen het been van Deborah duwen. Zo weet Deborah wanneer haar suikerspiegel te laag staat en deze moet controleren door bloed te prikken. “Soms gaat ze zelfs bovenop me zitten” zegt Deborah.
De opleiding
“Loulou heb ik als pup cadeau gekregen van mijn peter en meter. Toch een gepaste organisatie vinden die mijn pup kon opleiden tot meldhond was geen gemakkelijke taak. De vzw Hachiko, een Belgische vereniging voor assistentiehonden wilde ons wel helpen, maar deze vzw werkt niet met persoonlijke honden en daarbij hebben ze op dit moment nog geen opleidingsprogramma voor meldhonden. Hachiko stuurde ons door naar BultersMekke. Zo ben ik met veel omwegen terecht gekomen bij Bultersmekke.”
Verenigingen moeten voldoen aan bepaalde voorwaarden
Het is heel belangrijk dat deze verenigingen geaccrediteerd zijn bij de Belgische Cel Machtiging Assistentiehonden én op de ADEU-lijst (Assistance Dogs Europe) staan. Die twee zaken zijn enorm belangrijk! Er zijn verenigingen die niet voldoen aan deze bepaalde regels en die dus ook niet op de ADEU-lijst staan. Deze verenigingen kunnen geen pasje afleveren met als gevolg dat de blindengeleidehond nergens mee binnen mag. Niettegenstaande dat deze verenigingen heel veel geld vragen voor de opleiding van de hulp- of blindengeleidehond. Dus honden die opgeleid en afgeleverd worden door een vereniging die niet voldoet aan de regels, kunnen in principe overal geweigerd worden! Zonder het speciale pasje mogen honden niet zomaar overal binnen.
Bultersmekke
De trainers van Bultersmekke komen geregeld aan huis en tonen me hoe ik met Loulou moet werken en omgaan. Dat is natuurlijk niet gratis en de kosten lopen snel op tot 18.500 euro. De opleiding van hulp- en hoorhonden worden sinds onlangs terugbetaald door de Vlaamse regering. Bij Deborah is het anders. Zij valt onder het oude systeem van toezegging. Enkel nieuwe aanvragen, die vanaf 1 december werden ingediend, verlopen via een nieuwe procedure. Nu wacht Deborah al langer dan een jaar op een antwoord desondanks dat de rekeningen blijven komen. Het is zelfs nog niet zeker dat de kosten ooit worden terugbetaald. Indien de financiering voor de opleiding van Loulou er komt, kan Deborah geen volledige terugbetaling verwachten. Op dit moment bedraagt een tussenkomst van het VAPH +/- 13.000 euro, maar dat is niet genoeg om alle kosten te dekken.
Er zit niet anders op voor Deborah en haar assistentiehond om zelf het bedrag bij elkaar te krijgen. Op eigen initiatief organiseerde ze een tombola en kreeg steun van verschillende sponsors, zoals het Louise4Kids Fonds, De Ronde Tafel Herentals, de Rotaract Antwerpen-Noord. Nu staat de teller op 9.950 euro en heeft ze nog iets meer dan 9.000 euro te gaan. “Ik ben enorm dankbaar voor alle mensen die zich al ingezet hebben voor mij en Loulou.”