Een kijkje in het leven van Evelien met haar gezin, prachtige kinderen en een aantal leuke adoptiehonden.
Alles begon in mijn eigen kindertijd, ik heb altijd tussen de honden geleefd. Mijn eerste (echt) eigen hondje noemde Lady, een Tibetaanse Terriër. Als kind betekende mijn hond alles voor mij.
Samen hebben we een onvergetelijke tijd gehad, even goed met onze andere 3 honden toen. Maar “mijn” Lady had me zien gaan samenwonen, trouwen, kinderen krijgen en een heel ander leven zien opbouwen dan we voordien gewoon waren.
Lady was een schat van een hond met een prachtig karakter. Ze hield oneindig veel van ons, en wij van haar. Wanneer ze stierf op 16 jarige leeftijd wilden we geen andere hond meer. De pijn die met haar dood gepaard ging, wilde ik nooit meer voelen. Onze eigen kinderen waren toen nog jong. Maar al snel kwam er toch opnieuw de liefde voor honden naar boven. We besloten om samen met de kinderen, opnieuw een hond in ons gezin op te nemen.
Opnieuw een hond
Onze Amore (kruising Duitse Herder met Tervuurse Herder) kwam toen in ons leven. Via onze dierenarts kwamen we in contact met mensen die een “oepsnestje” hadden. Onze kinderen, maar ook mijn man en ik waren op slag verliefd. Al snel groeide Amore op tot een vrolijke puber. (Samen met de kinderen, toen 7 en 5 jaar).
Nieuwe Job en een zwangere asielhond
Ondertussen had ik een job gevonden in een asiel. Daar werd ik al snel pleeggezin voor een drachtige Malamute die anders in het asiel moest bevallen. Dus verhuisden we heel wat binnenkamers om de Malamute mama bij ons thuis te kunnen opvangen. We zagen haar buikje zienderogen groeien. De kinderen konden het hele proces van heel dichtbij volgen. Op een dag was het zover. Er kwamen 7 schattige pups op de wereld. We wilden dolgraag de mama bij ons houden maar ze kwam niet zo goed overeen met onze andere hond “Amore”. Dan komt natuurlijk de vraag “hoe je kan kiezen tussen 7 pups?” Maar de pup in kwestie heeft gewoon zelf gekozen. Telkens het weegmoment er was kroop hij dicht tegen me aan.
De kinderen mochten op die momenten nooit mee naar het nest, dit omdat de mama het niet duldde. Dus wanneer de pups de leeftijd hadden dat ze al eens de mama verlieten, namen we telkens een paar pups mee bij de kinderen zodat deze met elkaar kennis konden maken. Op die manier raakten de pups ook gewend aan onze huiskatten. Al snel groeide de liefde voor Aico. Adoptie nr 2 was in de maak. Al de pups raakten geadopteerd en ook de mama vond een nieuwe gezin. Aico werd hier gelukkig samen met Amore.
Op een dag eindigde mijn contract in het asiel. Mijn oudste zoon vond dit verschrikkelijk want dat betekende dat we geen pleeghondjes meer konden nemen. We hadden gedurende enkele jaren er toch wel een aantal asielhondjes groot gebracht en zien evolueren.
Organisatie voor hondjes in Roemenië
Al snel vonden we een organisatie voor hondjes in Roemenië. De honden hebben het ginder nog erger dan hier! Het was zover… ons eerste fosterhondje kwam naar België. Ze kwamen ’s nachts aan en mijn oudste zoon (ondertussen 10 jaar) wilde per se mee. Van zodra het hondje (nu Amelie) in onze auto werd gezet ging mijn zoon bij haar zitten en toen zagen we het al. “De klik tussen hen was enorm.”
Onze kinderen en hun derde hondje
Onze beide kinderen hebben zelf ook hun “probleempjes”. De oudste zoon heeft autisme, de jongste ADHD. Ze voelen zich op hun gemak en goed wanneer de honden in de buurt zijn. Amelie slaapt bij onze oudste zoon, luistert naar hem en knuffelt innig met hem. Dus al snel werden we een failed-fostergezin en dit nadat het hondje bijna 2 jaar in een Roemeens asiel had gezeten. Adoptie 3 was een feit.
Terug een nieuw foster hondje
Maar al snel stonden we open voor een nieuw foster hondje. Dit hondje bleek enorm bang te zijn. Een puppy van 6 maanden, weggehaald uit het dodingsstation in Roemenië. We moesten dus vooral het vertrouwen van haar terug zien te winnen. De eerste dagen waren heel stressvol voor Nora, elke beweging, geluidjes of dingen waren allemaal eng. Maar beetje bij beetje merkte ze dat mensen ook wel te vertrouwen zijn.
Nu, na 2 maanden, is ze nog steeds geen “kant en klare hond”. De kinderen werken nog steeds mee door langzaam haar vertrouwen te winnen. Amelie had onmiddellijk vertrouwen in dat kleine lijfje, maar Nora daarentegen vond net die kleine lijfjes enorm eng. Dus was het vooral aan de kinderen om het vertrouwen van Nora te voorzichtig te winnen.
En ja, adoptie 4 en failed foster 2 was een feit. Ook Nora mocht blijven. We konden het als gezin niet aanzien dat ze opnieuw zou moeten wennen aan nieuwe mensen, aan een voor haar nieuwe omgeving… Ze heeft al een mooie weg afgelegd en we willen dit helende proces niet verstoren…
Uitlaatservice-oppasdienst
Nu heeft ieder van ons zijn wandelmaatje tijdens de lange mooie wandelingen die we maken. Omdat de liefde voor de dieren toch erg groot is, heb ik dit ook doorgetrokken naar een nieuwe uitdagingen een nieuwe job. Zo ben ik sinds juli een uitlaatservice-oppasdienst begonnen voor mensen die graag op vakantie gaan of een lange dag weg zijn, of een ziekenhuisopname hebben. Ik zorg met hart en ziel voor hun huisdieren en boerderijdieren. En onze kinderen helpen in de vakantie maar al te graag mee…
Kinderen en honden die samenleven, leren gewoon elkaar meer respecteren. Het is een ideale en erg mooie, natuurlijke match. Kinderen leren onvoorwaardelijke liefde kennen. De kinderen voor de dieren en andersom… Vaak worden dieren voor kinderen een soort vertrouwenspersoon, een vriend(in) voor het leven. Ze leren op die manier zorg te dragen en hun verantwoordelijkheid opnemen… Het is een heerlijke combinatie, en het hoeft niet automatisch een puppy te zijn. Ook volwassen geadopteerde honden kunnen perfecte maatjes zijn voor kinderen die “met respect voor dieren” worden opgevoed.
Er is niets mooier dan de oprechte band tussen een hond en een kind. Het is een heel belangrijk onderdeel bij de opvoeding van onze kinderen. “Leer kinderen de warme liefde voor dieren en de natuur voelen. Onze kinderen zijn immers de toekomst!”
Uitlaatservice-oppasdienst – Petsservice@home Sint-Truiden