Karabash of Anatolische Herdershond
EEN Anatolische herdershond of Karabash is een imposante kuddebewaker van een oude afstamming. Het vertoont intelligentie, loyaliteit en geduldig temperament. Hij beschermt zijn territorium zonder provocatie. Deze gespierde beschermers zijn loyaal aan hun meesters en waakhonden zonder gelijke. Anadolians, ook bekend als Turkse herders, zijn gespierde en behendige honden die de gevaren van hun land met mild succes hernieuwen.
Anadolians stammen af van enkele van de oudst bekende bloedlijnen van gedomesticeerde honden. Ze bezitten een tijdloze, ongerepte kwaliteit die 6000 jaar teruggaat tot de bronstijd. Een Anatolische boer is slim, hardwerkend, flexibel en oordeelkundig. Hij zal zijn vee, inclusief katten, honden en kinderen, intens verdedigen.
Karabash of Anatolische Herdershond – FCI Rasgroep 2
De Karabash of Anatolische Herdershond behoort tot de rasgroep van de Pinschers en Schnauzers, Molosser, Dogtype en Zwitserse Sennenhonden.
Land van herkomst: Turkije
Huidige en oorspronkelijke taken: Herdershond
Temperament: Intelligent, Brutaal, Stabiel, Zelfstandig, Zelfverzekerd, Trots
Levensverwachting: 10 – 13 jaar
Andere namen: Anatolische Herdershond, Turkse herder
Uiterlijk
Schouderhoogte: Reuen tussen de 74 en 81 cm. – Teven tussen de 71 en 79 cm.
Gewicht: Ze wegen tussen de 41 en 64 kg.
Hoofd
De stop is licht aangeduid bij de Karabash. De voorsnuit is iets korter dan de schedel. De ogen zijn in verhouding klein. De oren worden hangend gedragen en zijn driehoekig van vorm.
Lichaam
Deze hond is groot en krachtig gebouwd. De rug is vrij kort. De staart is hoog aangezet en reikt tot aan de sprong. De hals is krachtig en gespierd en is licht gewelfd.
Vacht: Kort en dicht.
Kleuren: Roomkleurig tot fawn, maar alles is toegestaan.
Geschiedenis
Anatolië is de naam van het Aziatische deel van Turkije. Centraal-Anatolië biedt een hoog plateau vol vlaktes en glooiende heuvels. Deze harde, oorlogsachtige regio combineert honden en kruiden om een blijvend herdersprofiel te creëren. Tijdens de vochtige zomers is de wintersule besneeuwd en koud genoeg om bevriezingen op te lopen in gebieden onder het vriespunt.
De verslagen van oude beschavingen getuigen van de historische oorsprong van het ras. Vanaf 2000 v.Chr., tonen archieven in het British Museum Assyrische mensen met honden die lijken op de oude Anatolische herder. Bovendien verwijzen boeken uit de Bijbel naar herders die honden hielden die op het ras leken.
De geschiedenis begint in Turkije voor de Tweede Wereldoorlog. Voor het uitbreken van de oorlog importeerde het ministerie van Landbouw een broedpaar uit Anatolië om deel te nemen aan een uiterst geheim herdershondenproject. Het doel was om te bepalen welke hondenrassen het meest geschikt zouden zijn om op Amerikaanse schapenweiden te werken. Vanwege het bestaan van het project werden de Anatoliërs en hun nakomelingen verspreid voordat de oorlog uitbrak.
Na het einde van de Tweede Wereldoorlog in 1945 begonnen Amerikaanse veeboeren Anatolische schapen uit Turkije te importeren. Het schapenras werd echter pas echt populair in de jaren 70. Dit komt omdat een luitenant van de Amerikaanse marine Robert Ballard er een uit Turkije heeft geïmporteerd terwijl hij daar gestationeerd was. Hij toonde zijn waardering voor het land door in 1970 zijn eerste kleintje te fokken. Dit zorgde voor een voedingsbodem voor Amerikaanse schapenfokkers.
Gedrag
Vanwege de instinctieve behoedzaamheid van de Karabash herder tegenover vreemden, is socialisatie van puppy’s essentieel. Ze hebben ook een basis gehoorzaamheidstraining nodig. Het Anatolische ras is ontwikkeld om zelfstandig te werken en zelfstandig beslissingen te nemen. Pogingen om Anatoliërs te leren reageren op commando’s kunnen een uitdaging zijn. Zet nooit een Anatoliër aan het werk als waak- of beschermingshond – ze zijn nooit voor dat doel ontworpen.
Karakter
De Karabash is erg hard voor zichzelf, sober, moedig en zeer waaks. ten opzichte van vreemden zijn ze gereserveerd. Voor hun eigen mensen zijn ze aanhankelijk. Ze zijn actief en hebben een evenwichtig karakter.
Sociaal
De Karabash gaat goed om met andere huisdieren. Tegenover vreemden stellen ze zich waaks op. Met kinderen geven ze normaal gesproken weinig problemen. Tegenover andere honden kunnen de reuen dominant overkomen. Dit is echter afhankelijk van de socialisatie. Neem een jonge pup zoveel mogelijk mee op pad en laat hem kennis maken met verschillende situaties.
Omgang
Een Anatolische herdershond of Karabash heeft matige lichaamsbeweging nodig die niet veel tijd kost. Als je ze in de tuin laat lopen, zorg dan voor een hoge omheining en een gesloten poort. Een gemiddelde wandeling van twee keer per dag is ook geschikt voor hen. Als ze buitenshuis zijn, moeten ze aan de lijn blijven. Een hondeneigenaar merkt op dat het desastreus kan zijn om een loslopende hond te vertrouwen. Zoals een fokker zegt: “Verwar betrouwbaarheid niet met veiligheid aan de lijn.”
Beweging
De Karabash heeft redelijk veel beweging nodig. In een grote omheinde tuin kunnen ze deels hun eigen bewegingsbehoefte bepalen. Het is een huishond, maar als hij voldoende aandacht en beweging krijgt kan hij prima buitenshuis of in een kennel verblijven. Ze zijn ongeschikt om in een flat te wonen.
Opvoeding
De Anatolische herdershond of Karabash is geen hond voor beginners. Hij heeft een baas nodig met een natuurlijk overwicht. Het best is een consequente en liefdevolle opvoeding. Ze zijn intelligent genoeg om commando’s snel te begrijpen. Een commando moet in hun ogen zinvol zijn. Ze lenen zich er dan ook niet voor om urenlang dezelfde oefeningen te doen.
Verzorging Karabash
Een Karabash heeft weinig vachtverzorging nodig. Af en toe borstelen is al voldoende. Vanwege hun dikke ondervacht zijn Anatolische honden bedoeld om buiten te werken. Periodiek poetsen zorgt ervoor dat hun luxe vachten er goed uitzien. Hoewel ze een bovenvacht hebben, zijn de meeste Anatoliërs kortharig. Aangezien een Anatolische hond twee keer per jaar zijn ondervacht afwerpt, moet u hier rekening mee houden bij het plannen van de trimafspraken van uw huisdier. Tijdens de rui verliest hij dode haren. Hij moet om de paar dagen grondig worden uitgeborsteld met een borstel met korte haren en eventueel een kam. Zijn nagels moeten regelmatig worden geknipt om de Anatoliër gezond te houden.
Gezondheid van de Karabash
Ruw en gezonder dan de meeste rassen, het Anatolische werkpaard, Anatolische herdershond of Karabash is moeilijk van streek te maken. Ze hebben lage percentages heupaandoeningen en gastro-intestinale problemen zoals een opgeblazen gevoel. Als deze honden een opgeblazen gevoel vertonen, moet de eigenaar onmiddellijk handelen om de dood te voorkomen. Vanwege hun gevoeligheid voor anesthesie moeten Anatoliërs bevestiging krijgen van hun dierenarts dat ze het probleem begrijpen voordat er operaties worden uitgevoerd. Fokkers moeten ook de oren van de hond vaak inspecteren op tekenen van infectie en ervoor zorgen dat hun tanden regelmatig worden gepoetst.
